“Ik wil dat mijn werk impact heeft. De tekeningen vertellen een bepaald verhaal, maar als je de schaal aanpast krijg je een andere emotie. Size matters.” In zijn studio op een bedrijventerrein in Naarden kijkt Joseph Klibansky (Kaapstad, 1984) hoe de laatste panelen worden bevestigd van het achtluik dat hij in opdracht van ABN Amro MeesPierson heeft gemaakt voor het driehonderdjarig bestaan. Met een formaat van 36 vierkante meter is het het grootste doek dat Klibansky ooit heeft gemaakt.
Het immense achtluik hangt maar even. Als het op foto’s en video is vastgelegd voor Klibansky’s mediakanalen wordt het in meer dan 40.000 stukjes van 3 bij 3 centimeter gelasercut. Die stukjes worden voorzien van een unieke code en vervolgens verspreid onder de klanten en werknemers van de bank.
Vitruviusman
“Ik doe dit soort dingen eigenlijk nooit,” zegt Klibansky. “De reden dat ik het heb gedaan, is dat ik carte blanche kreeg. De enige opdracht die ze me meegaven was dat het moest gaan om het vermogen vooruit te kijken.”
Klibansky vertaalde dat in een aantal woorden. “Evolutie, science, vooruitgang… Ik heb wolken gebruikt om te benadrukken dat er goede en slechte tijden zijn, want ook al staan er wolken aan de hemel, op een gegeven moment gaan ze weer weg en ontstaan daarachter weer mooie scenario’s.”
Hij loopt naar het gouden canvas. “Hier zie je een lijntekening van een baby, daar in het midden staat Leonardo da Vinci’s Vitruviusman. Ik heb hem vleugels gegeven, als symbool van ontwikkeling. Je vleugels uitslaan, grote dingen mogelijk maken.”
Elders op het doek staan ingewikkelde wiskundige formules (‘Ik kan ze zelf niet uitrekenen.’) en Romeinse gladiatoren (‘als symbool voor de battle in relaties en de dingen die je wilt.’)
Digitaal museum
Het concept doet denken aan dat van het New Yorkse kunstcollectief MSCHF dat eerder dit jaar een stippenzeefdruk van Damien Hirst kocht, en de 88 verschillende gekleurde stukjes uitsneed en apart verkocht.
“Ik heb daarvan gehoord,” zegt Klibansky. “Wij werken met veel galerieën en zeefdrukkerijen die ook voor Damien werken en we hebben mutual friends. Maar het punt dat dat collectief wil maken, draaide om de waarde van kunst en financieel gewin. Mijn werk heeft niets met financiën of geld te maken. Het is bedoeld om veel mensen te bereiken. Zeker in deze tijd zie ik het ook als een soort digitaal museum. Het werk leeft digitaal voort; er wordt een app ontwikkeld waarmee iedereen kan zien waar zijn blokje hoort in het geheel. Zo brengen we in coronatijd heel veel mensen bij elkaar rondom één kunstwerk.”